Duchowość – czym jest?
To ta sfera, która czyni nas ludźmi. Sprawia, że mamy zdolności dalece i zaskakująco przekraczające to, co leży w zasięgu najbardziej nawet człekokształtnych zwierząt. Chodzi o takie cechy i zdolności, którymi dysponujemy jako ludzie, a które leżą poza zasięgiem naszego ciała. Innymi słowy mam na myśli zwłaszcza zdolność do rozumienia samego siebie. Duchowość to poznawanie prawdy o otaczającej nas rzeczywistości. Podejmowanie decyzji w sposób wolny i odpowiedzialny. Innymi sdłowy duchowość to wrażliwość sumienia, do odróżniania dobra od zła. Ponadto zachowań i relacji międzyludzkich, które prowadzą nas do radości i pogody ducha. Podsumowując, zachowań i relacji, prowadzących nas do krzywdy, cierpienia i kryzysu, uzależnień i rozpaczy. Z tego powodu dzięki duchowości jesteśmy w stanie kochać i przyjmować miłość. Dlatego możemy wypełniać podjęte przez nas zobowiązania, zmieniać własne postępowanie.
Dlaczego?
Duchowość to też zrozumienie że jesteśmy tu, by nauczyć się kochać ludzi. Dlaczego mamy o tym pamiętać? Często żeby w naszym życiu naprawdę się układało, musimy wiedzieć, dlaczego tu jesteśmy. Z uwagi na to jeśli nie zgadzasz się, że priorytetem jest kochać innych, możesz natychmiast sprecyzować, co jest najważniejsze dla Ciebie, i to też będzie pożyteczny krok. Żeby kochać ludzi, nie musisz całować każdego, kogo spotkasz. Żeby kochać ludzi, nie musisz koniecznie rozdawać misek z ryżem w krajach trzeciego świata. Masz tylko mniej osądzać ludzi, pozwalać im nosić to, co chcą, żyć, jak chcą, i być, kim są, i ich nie krytykować.
Przebaczenie.
“Przebaczenie to zapach, który zostawia fiołek na stopie, która go rozdeptała”. Mark Twain. Innymi słowy duchowość zaczyna się wtedy, gdy stawiam sobie pytanie o mnie, o moją naturę i o sens mojego życia. Dzięki refleksji i szukaniu odpowiedzi na te najważniejsze pytania mam szansę świadomie i odpowiedzialnie kierować moim postępowaniem. Dlatego mogę wziąć odpowiedzialność za moje istnienie. Chodzi tu zwłaszcza o odkrywanie przez człowieka sensu własnego istnienia. Z tego względu istotą duchowości jest zdolność człowieka do zrozumienia samego siebie. Innymi słowy szukania pogłębionych i obiektywnych odpowiedzi na najważniejsze pytania.
Kim jestem?
Kim jestem? Dlaczego pragnę być szczęśliwy? Jaki jest ostateczny cel mego istnienia? Co może mi pomóc osiągnąć ten sens? Od duchowości oddala próba uciekania od siebie i od prawdy o własnym postępowaniu. Ponad to bardzo niebezpieczne są karykatury duchowości, na przykład mylenie duchowości z cierpiętnictwem, dewocją czy naiwnym nadstawianiem drugiego policzka. Duchowość to aromat istnienia w tym świecie w którym jesteś. To miłość do siebie. Niektórzy uważają, że tylko produkty roślinne, a najlepiej surowe dostarczają nam „czystej”, „życiodajnej” energii, która podwyższa nasze wibracje. Mówią, że tylko w ten sposób możesz rozwijać się duchowo. Pamiętaj, że w życiu powinieneś kierować się tym, co Ty czujesz.
Kochać czy nie?
W najprostszej postaci kochać siebie znaczy wybaczać sobie, przyznawać, że do tego momentu żyliśmy najlepiej jak umieliśmy, przestać się oskarżać, zapomnieć o perfekcji i dążyć ku lepszemu. Wybacz sobie swoje własne niedociągnięcia, a automatycznie zaczniesz innym odpuszczać te same winy. Innymi słowy ludzie tworzą nam odbicie nas samych. Z tego powodu jeśli jesteśmy uważni, zawsze dostajemy wskazówki, jak mamy się rozwijać. Z tego powodu myślę że duchowość jest indywidualną sprawą każdego z nas i tylko my sami możemy ją w sobie dostrzec. Żadne religie i kursy rozwoju duchowego nie są wyznacznikiem w tej ocenie. Tylko Ty możesz to poczuć.
