Duchy. Nie zawsze chcą.
Duchy. Nie zawsze chcą. Duchy powinny odejść na tamtą stronę. Ludzie z ciała i kości nie powinni być dla duchów zmarłych osób domem po śmierci. Niektóre zostają świadomie i oszukują, że żyją, wcale nie umarli, maja żonę, wychowują dzieci. Człowiek z obcym duchem jest męczący dla otoczenia, niezrozumiały. Dlatego tak często leczy neurozy, bierze tabletki uspokajające lub radzi sobie inaczej – sięga po alkohol, czy narkotyki. Cierpi. Niekiedy czuje, że ma rozdwojenie jaźni.
Duch.
Duch obcego uaktywnia się w człowieku, gdy ten jest przemęczony, w depresji lub gdy wyniszcza jego siły jakaś choroba, tęsknota, niepewność, żal… Wtedy łatwo przebić się i opętać. Bywa też, że ciągle chce coś załatwiać, zarzuca swoimi uwagami, pisze listy, domaga się odpowiedzi. To dlatego spokojna w szkole licealistka, dobrze wychowana, z kochającej rodziny, nagle przy kolacji dostaje szału, rzuca talerzem w ścianę i krzyczy coś, czego potem się wstydzi.
Najniebezpieczniejsze są duchy, które popychają do samobójstw.
Samobójcy to osoby opętane przez ducha wściekłego na człowieka, który mimo że “pozwolił” im wniknąć w ich ciało, to jednak potem opierał się ich woli. Nieposłuszną istotę, jak niepotrzebny futerał, duch popycha do czynu samobójczego. Wierci w jego myślach dziurę, rozsiewa czarne myśli, wmawia bezsens istnienia i spycha z wysokości lub pomaga zawiązać pętlę. Nie odchodzą na tamten świat duchy osób widzących w trakcie życia swoją śmierć jako obrzydliwy proces rozpadu szczątków; robaki, zgnilizna i grobowy chłód. Nie odchodzą też osoby, które za życia nabroiły i boją się kary po śmierci. Nie odchodzą też ci, którzy nie godzą się ze swoją śmiercią i chcą żyć dalej. Wtedy błądzą.
Tamten świat.
Na tamten świat odchodzą osoby pogodzone ze śmiercią, rozumiejące ten fakt, ale przede wszystkim już za życia głęboko wierzące w życie po tamtej stronie. Duchy tych osób podążają za tą myślą szybko i lekko jak ona sama. Odchodzą świetlistym tunelem do innego świata bez względu na to, czy zmarli nagle, w wypadku, czy też dożyli sędziwego wieku i modlili się o spokojną śmierć.
Warto zrozumieć.
Jeszcze za życia warto zrozumieć drogę śmierci oraz potrzebę przeniesienia się do lepszego świata. Duch – w folklorze ludowym i według spirytystów ludzka istota, żyjąca po śmierci fizycznej ciała człowieka, bytująca w świecie pozamaterialnym. Zgodnie doktryną spirytyzmu duchy żyją w świecie niewidzialnym, znajdującym się poza czasoprzestrzenią świata materialnego; w innym wymiarze bytowania są wszędzie, przesyłają komunikaty za pośrednictwem mediów lub bezpośrednio. Według tej koncepcji duch i dusza są synonimami. Duchy mają się manifestować przez osobę żyjącą (medium), zmieniając jej wygląd (transfiguracja) i wagę dzięki mieszaniu fluidów, lub przemawiając i wykonując inne czynności za pośrednictwem medium. Ponadto mają się komunikować w sposób widzialny poprzez dźwięki, dotyk, hałas, zapach, poruszanie przedmiotów, pismo, rysunek, muzykę itp.
Spirytyzm i spirytualizm usiłują nadać badaniom nad kontaktami z duchami charakter naukowy, jednak współczesna nauka nie zajmuje się tym tematem, uznając go za sferę wierzeń. Nie zawsze chcą.
Wiele odpowiedzi znajdziesz klikając w link.
https://emandar.pl/sklep/w-poszukiwaniu-duszy/
